Zalążek rozgałęzionej sieci szpitali obozowych, jakie funkcjonowały w KL Auschwitz, stanowiła izba chorych zorganizowana w drugiej połowie czerwca 1940 roku, w kilka dni po przywiezieniu do Auschwitz pierwszego transportu więźniów politycznych Polaków. Jej pierwszymi pacjentami byli więźniowie ciężko pobici, bądź krańcowo wycieńczeni morderczymi ćwiczeniami. W związku z napływem do obozu kolejnych transportów i stałym wzrostem liczby chorych, szpital systematycznie rozszerzano. Po ostatecznym ukonstytuowaniu się „szpitala” w oświęcimskim obozie macierzystym, zasadniczymi blokami wchodzącymi w jego skład były: blok 19 — Schonungsblock dla więźniów rekonwalescentów, 20 – blok chorób zakaźnych, 21 — blok chirurgiczny i 28 — blok chorób wewnętrznych. Szczególną rolę odegrały bloki nr 7 w obozie męskim i nr 25 w obozie kobiecym w Birkenau na odcinku BIa. Były one miejscem komasacji przed wywiezieniem do komór gazowych więźniów najciężej chorych, krańcowo wyczerpanych, wyselekcjonowanych z baraków mieszkalnych i komand roboczych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz