Duża śmiertelność więźniów Auschwitz I wymuszała na władzach obozowych potrzebę znalezienia rozwiązania na pytanie: Co robić z tak dużą liczbą ciał zmarłych? W tym celu około 5 lipca 1940 r. przebudowano stary bunkier amunicyjny na Krematorium I. Znajdowało się ono poza terenem obozu, na przedłużeniu głównej alei obozowej. Bliskość położenia ułatwiała transport zwłok. Już w sierpniu 1941 r., zastępca komendanta obozu Auschwitz I przeprowadził pierwsze eksperymenty zagazowania jeńców radzieckich. Testy przeprowadzano z wykorzystaniem środka owadobójczego na bazie cyjanku. Umożliwiło to wyprodukowanie Cyklonu B. W dniach od 3 do 5 września 1941 r., zastępca komendanta przeprowadził kolejne eksperymenty zagazowania więźniów. Eksperymenty przeprowadzano w piwnicach więziennego Bloku nr 11 na grupie 600 radzieckich jeńców wojennych (oficerowie i komisarze polityczni) i 250 polskich więźniów ze szpitala obozowego. Do ich uśmiercenia użyto Cyklonu B. Eksperyment otworzył drogę do masowego wykorzystania Cyklonu B jako narzędzia zagłady w Auschwitz. Ponieważ piwnice bloku więziennego nie nadawały się na komorę gazową, przebudowano więc w tym celu krematorium, tworząc w nim pierwszą komorę gazową w Auschwitz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz